Moje prace plenerowe

Hej, ho!

Dziś wreszcie pokażę Wam moje plenerowe dokonania. W sumie nie chodzi nawet o to czy lubię czy nie lubię się chwalić/dzielić (tu proszę niepotrzebne skreślić), ale wreszcie zasiadłam, żeby przekopać się przez ogrom zdjęć jakie posiadam i zrobić przesiew: subiektywnie dobrałam galerię reprezentacyjną;)

Chcę pokazać też jak prace wyglądały bezpośrednio po ulepieniu lub po wypale biskwitowym i po poszkiwieniu (przed wypałem ostrym lub raku), aby jeszcze bardziej zaprzyjaźnić Was z magią ceramiki. Gotowi?

W sumie skusiłam się na lepienie z trzech glin: szarej szamotowej, czerwonej szamotowej oraz z mieszanki szarej szamotowej z porcelitem 1:1.

Jak widać na zdjęciu powyżej glina szara przed wypałem wygląda raczej nieatrakcyjnie. To naczynie jako jedyne zostało niedokończone, ponieważ lepiłam je późno i nie wyschło na czas załadunku pieca.

Po wypale glina nabiera bardzo ładnego jasnobeżowego koloru:)

W sumie nie żałuję, że nie szkliwiłam tego naczynia – samo w sobie w takim surowym stanie wygląda całkiem atrakcyjnie – w przeciwieństwie do niektórych, nieco „spapranych” szkliwieniem naczyń…

Te trzy patery powstały przez odciśnięcie liści klonowych w plastrze gliny, który następnie podginałam na szmatce. Ciekawa technika, jeszcze nigdy wcześniej tego nie próbowałam.

Jeśli chodzi o szkliwienie, to tym razem szału nie ma – rysunek liścia zatarty został ciemnozielonym szkliwem, a całość pokryta wewnątrz bezbarwnym i oprószona miejscami drobnym szkłem (te białe plamki, które właśnie kompletnie mi się nie podobają).

Boki naczynia sfakturaowałam w rowki, jak widać zostały w nie wtarty tylko tlenek żelaza. Zewnętrze naczynia bardziej mi się podoba.

Donica – największe faut pas pleneru – zrobiłam w niej dziurki a nie wylepiłam podstawki – normalnie „geniusz”. Forma dosyć prosta, organiczna. Ale szkliwienie też zawaliłam…

Patrząc na powyższe zdjęcie, wydawałoby się, że donica została całkiem grubo pokryta szkliwem. A jednak…

Szkliwo miejscami prawie poznikało:( Dobrze, że przynajmniej smugi po zewnętrznej stronie całkowicie nie wyparowały.

Ta osłona na doniczkę  powstała z mieszanki gliny szamotowej z porcelitem przez zlepienie zmultiplikowanych główek odciskanych w formie gipsowej. Miałam taką starą formę (pozostałość ze studiów) i w sumie bez konkretnego zamierzenia, a raczej z niepewnością czy cokolwiek z tego wyjdzie, zabrałam ją na plener.

To „cudo” zostało z zewnątrz pokryte jasnym szkliwem, z wewnątrz ciemnym, a na jej dno wysypałam potłuczone bezbarwne szkło. Jak widzimy ścianki naczynia są cieńsze niż w przypadku donicy z gliny szamotowej.

W związku z tym środek wygląda całkiem fajnie:)

A tak prezentuje się w całości (ze storczykiem wewnątrz).

” Kotofretka” (ni to kot ni to fretka i w ogóle – o zgrozo – bez ogona) to jedyna rzeźba (pusta oczywiście w środku) z czerwonej gliny szamotowej. Na tyłeczku ma odbitą serwetkę, a powierzchnia płaska została „wykamyczkowana” na gładko otoczakami pokrytymi olejem. Tej techniki również nigdy wcześniej nie znałam, ale szalenie przypadła mi do gustu.

Po wypale glina nabrała ładnego pomarańczowego koloru, a jej powierzchnia w miejscu wygładzania nadal została bardzo gładka:)

Ze szkliwieniem poszalałam, nawet sama nie pamiętam co tu pochlapałam… Oczywiście, próbowałam zapisywać, miałam też jakiś plan, ale koniec końców spontan wygrał i „Kotofretka” jako jedyna po poszkliwieniu może zachwycać:

I wreszcie, jedyna praca, o funkcji z grubsza nieokreślonej, która została wypalona techniką raku z redukcją. Tu chyba największe zaskoczenie i magia:

Tak wyglądała pokryta szkliwem…

…a tak po wypaleniu. Jest różnica? Nie wiem tylko jeszcze do jakiego zastosowania ją użyć. Pomysły są dwa: popielniczka (ja nie palę, więc pewnie byłby to prezent) lub mydelniczka…? Zaznaczam tylko, że praca intensywnie pachnie ogniskiem…

---

Właściwie plener uważam za niezwykle udany. Jedyne czego żałuję, to tego, że nie poświęciłam więcej prac do raku, bo to naprawdę magiczna technika.

Będzie mi szalenie miło poznać w komentarzu Waszą opinię.